تأثیر کلی فیلم های سینمایی برکودک وخانواده(3)

محتوای فیلم ها می تواند تماشاگر را در حالتی مثل خواب مصنوعی قرار دهد.

 به طوری که اگر حوادث نمایش داده شده در فیلم، در محیط واقعی روی دهد،

 واکنش های خفیف تری را برمی انگیزد، یا شاید چنان عکس العمل هایی به

 همراه نداشته باشد. البته این تأثیرات روی تمام افراد یکسان نیست. موقعیت 

و مشخصات تماشاگر هنگام تماشای فیلم از یک سو، و جنبه فنی و مضمون

 فیلم عوامل دو گانه ای هستند که باید در توجیه و نوع تأثیر پذیری تماشاگر

 در نظر داشت. به هر حال فیلم بیشترین تأثیر را روی گروه کودک و نوجوان و 

  افراد کم دانش می گذارد.

تأثیر فیلم ها حتی در بازی های کودکان نمود می یابد، تأثیر تخریبی فیلم ها

 تا آنجا است که تحقیقی در فرانسه نشان داد کودک یا نوجوانی که بیش از یک بار

 

در هفته به سینما می رود نیازمند مراقبت روان پزشکی است. زیرا تأثیر تخریبی

 فیلم های ساخته شده در این کشورها (که به صورت قاچاق و غیر مجاز وارد

 

ایران هم می شوند یا از طریق امواج ماهواره ای، موزیانه وار و از طریق والدین

 ناآگاه به منازل ما می آیند) که بر اثر تحریک شدید احساس و ایجاد آشوب اختلال 

در عواطف و هیجانات ایجاد می شود بسیار بیشتر از نقش تربیتی آن است.

شدت تأثیر فیلم ها از آن جهت است که برای کودک، فیلم چیزی جز واقعیت نیست.

 به عبارتی کودک برای فیلم ها جنبه تصوری و خیالی قایل نیست. از نظر او آنچه که

 می بیند جزئی از زندگی واقعی است. خصوصاً هنگامی که محتوای فیلم برای

 کودک جذاب و دارای کشش باشد، مثل فیلم هایی که پر است از حرکات دفاعی

 یا ورزش های روزمی برای پسران! اینجاست که کودک غرق تماشای فیلم می شود

 

و آنچنان در فضای کودکان و حتی نوع لباس بازیگر متمرکز می شد که وجود خود را از

 یاد می برد و همراه و هم پای هنرپیشه ایفای نقش می کند. شخصیت بازیگر را 

می پذیرد و چنان در قالب نقش هنرپیشه فرو می رود که انگا هر اتفاقی برای

 هنرپیشه می افتد برای خود او روی داده است. بدین سبب همراه با بازیگر شاد

 می شود، غمگین می شود، مضطرب و پریشان در حوادث می ماند و...

خلاصه این که کودک در ذهن خود و گاه در عمل، فیلم را بازی می کند. بسیاری

 اوقات بزرگسالان نیز به طور غیر ارادی تحت تأثیر فیلم، حرکت های فیزیکی بازیگر

 آن را تقلید می کنند و مسلم است که با جذاب تر شدن محتوا، عمق تأثیر فیلم 

بر افراد شدت می گیرد. نمونه بارز این مدعا هنگامی است که هنرپیشه در فیلم

 سیگاری روشن می کند و به دنبال او، بیننده نیز، با تقلید آنی از حرکات و

 سلوک هنرپیشه به صورت ناخودآگاه و غیرارادی، سیگاری روشن می کند!