پراکندگی نژادترک دردنیا(بخش آخر)

‌زیرمجموعه های شرقی زبان ترکی عبارتند ازاویغوری، قزاقی، قرقیزی و ازبکی و زیر مجمو‌عههای غربی زبان ترکی نیز شامل ترکی استانبولی، ترکمنی، ترکی آذربایجانی و خلجی

 زبان‌های ترکی به همراه زبانهای مغولی، تونگوزی و برخی موارد ‌کرهای و ژاپنی جزء زبان‌های آلتایی به شمار می‌روند.

■ ‌ترکهای اروپا ■ ‌ترکهای مسختی ■ ‌ترکمانهای سوریه ■ ‌ترکهای آفریقای شمالی ■ ‌ترکمنهای عراق

کشورهای مسکون

ترکیه، آلمان، الجزایر، عراق، بلغارستان، گرجستان، سوریه

جمهوری آذربایجان، ایران، عراق، ترکیه، روسیه، گرجستان ازبکستان، افغانستان، تاجیکستان، قزاقستان، قرقیزستان، ترکمنستان قزاقستان، روسیه، چین، ازبکستان چین (‌سینکیانگ), قزاقستان، ازبکستان، قرقیزستان، ترکیه ترکمنستان، ایران، افغانستان, روسیه، ازبکستان، قزاقستان، تاجیکستان، لهستان، لیتوانی، فنلاند قرقیزستان، افغانستان، ازبکستان، چین، تاجیکستان روسیه، ازبکستان، قزاقستان اوکراین(شبه جزیره کریمه), روسیه، ازبکستنان، ترکیه، رومانی

دین اقوام ترک‌تبار

■ شمنیسم ■ بودایی ■ یهودی ■ مسیحی پیشینه واژهٔ ترک

ترکان خود را ‌تماماً تسلیم اسلام کردند که این از مشخصه های اسلام ترکی ست. ترکهای گرویده به اسلام هویت ملیشان را چنان غرق در اسلام کرده بودند که عربها و ایرانیان هرگز چنان نکرده بودند. دلیل این بخشی به دلیل نیرومندی این آیین در هنگام مواجهه آنها با آن در سرحدات اسلام و کفر، بخشی به این دلیل بود که گرویدن آنان به اسلام آنان را فوراً درگیر جنگ مقدس با خویشاوندان کافر شان کرد. برای تذکره‌های عربی روزهای قهرمانانه پگن عربستان، غرور ایرانی نسبت به افتخارات از دست رفته ایران باستان، هیچ معادل ترکی وجود ندارد. تمدنها، حکومتها، ادیان و ادبیات ترکی قبل از اسلام، جز اندکی شعر مردمی و اسطوره شجره نامه‌ای زدوده و فراموش شدند. حتی خود نام ترک برای ترکها و نیز غربیها مترادف با مسلمان شد. ترکها در جدیت ایمانشان به اسلام با هیچ مردم دیگری برابر نیستند. زین رو ‌عجیب نیست که سنی با حمایت سلسله های ترک احیا شد و گسترش یافت.

در تاریخ ایران

‌سلسله های ترک‌تبار که در ایران بعد از اسلام حکومت کردند عبارتند از:

■ غزنویان (۶۷۱۱-۷۷۹ میلادی) ■ سلجوقیان (۹۲۴ ‍ه. ق. – اواخر قرن ششم) خوارزمشاهیان ■ ایلخانان ■ تیموریان ■ آق قویونلوها ■ قراقویونلوها ■ افشاریان ■ قاجاریه 

‌در نوشته های تاریخی «ترک» در مقابل تاجیک (غیر عرب و ترک) ‌آمده است. نام ترک نخستین بار در قرن ششم میلادی در نوشته‌های چینی ‌دیده میشود. در همان قرن ترکان دولتی نیرومند تأسیس کردند که از مغولستان و سرحد شمالی چین تا دریای سیاه ‌امتداد داشته است. مؤسس حکومت مزبور که چینیان او را «تئومان» می‌نامند، در ‌کتیبه 

های ترکی بومن، در سال ۲۵۵ م. درگذشت و برادرش «ایستمی» (در تاریخ طبری: سنجبوخاقان) که در مغرب فتوحاتی کرده، ظاهراً تا سال ۶۷۵ م. زیسته‌است این دو برادر گویا از آغاز مستقل از یکدیگر حکومت می‌کردند. چینیان از دولت مزبور بنام امپراتوری ترکان شمال و مشرق یاد کرده‌اند. در سال ۱۸۵ م. تحت نفوذ سلسلهٔ چینی «سویی» این دو امپراتوری بطور قطع از یکدیگر جدا شدند و بعدها هر دو تابع سلسلهٔ چینی «تانگ» (۸۱۶ – ۷۰۹ م.) گردیدند. در حدود سال ۲۸۶ م. ترکان شمال موفق شدند استقلال خود را بدست آورند.

اصطلاح "ترک" از میانهٔ سدهٔ ششم میلادی برپایهٔ اتحادیهٔ گوگ ترک‌ها در مناطق شمال چین و بیابان‌های غربی آن ایجاد شد و بر اقوام زیرگروه این اتحادیه گذاشته شد و از این پس اقوام جُداسَر و مستقل این اتحادیه‌ها که هر کدام برای خود نام ویژهٔ خود را داشت، ترک نامیده شدند.