بخش آخر(هنردرروابط عمومی)

                         قالبهای برنامه سازی :

نمایشی و داستانی که خود به سه بخش سینمایی و تله فیلم، سریال و تله تئاتر تقسیم می شود.

الف ) سینمایی و تله فیلم :در کار سینمایی معمولا از نگاتیو استفاده میشود و با دوربینهای فیلم برداری انجام میگیرد و برای مخاطب   خاص تهیه میشود .اما کار تله فیلم معمولا با دوربین های ویدئویی ضبط میشود و اغلب برای پخش از تلویزیون ساخته میشود .

ب ) : سریال- کار نمایشی است ، مجموعه ای است که به صورت زنجیره وار به لحاظ موضوع و محتوی با قسمتهای بعد در ارتباط است .

ج ) : تله تئاتر:  با این تفاوت که در تئاتر مخاطب از یک زاویه به تئاتر نگاه میکند ولی در تله تئاتر انتخاب زاویه دید با کارگردان است . مخاطب میتواند نمادها بسته تری را از تئاتر ببیند .

 قالب برنامه سازی کار مستند: در کار مستند شیوه های مختلفی وجود دارند که عبارتند از :

مستند محض :عبارت از مستندی است که بازی کننده عین واقعیت است و دوربین در جایگاه مخاطب قرار میگیرد بدون اینکه قضاوتی بکند و یا تصمیم گیری خاص داشته باشد .

مستند باز سازی شده: که اقلب برای کارهای تاریخی اتفاق می افتد که بر اساس اسناد موجود نماها و شخصیتها بوسیله دکور و گریم باز سازی میشوند .

مستند نمایشی: در مستند نمایشی با وارد کردن شخصیتهای نمایشی و بازیگران قصد بیان اتفاقی را از زاویه دید بازیگر داریم .

مستند ترکیبی: در مستند ترکیبی معمولا هر بخش شیوه خاصی از مستند را دارا میباشد .

نماهنگ یا کلیپ: د ر نماهنگ و کلیپ اغلب بر اساس قطعه موسیقی ساخته شده تصاویر انتخاب میوند از ویژگیهای نماهنگ و کلیپ ریتم تند و شیوه تصویر برداری آن میباشد .

برنامه های ترکیبی یا جنگ: که اغلب برنامه های تلویزیون در این قالب ساخته میشود . مثل برنامه های گفتگو مهور ف برنامه های آموزشی ، و جنگ های شبانه          

                 5. درباره تندیس، سپاسنامه، دکوراسیون

      اگر از نظریه «هنر برای هنر » که جامعیت ندارد بگذریم رسالت همه هنرها، انتقال پیام و مفاهیم به مخاطبان است، براین پایه در قرن بیستم شاخه ای از هنر صرفا باهدف برقراری ارتباط تصویری با عنوان گرافیک تعریف شده است و جایگاهی برای آموزش آکادمیک آن در دانشگاهها، آموزشگاهها مشخص شده است. ظرفیت بهره مندی از هنر در روابط عمومی بسیار گسترده است و همه روشهای هنری در انتقال مفاهیم را دربرمیگیرد. به کارگیری هنر ارتباط تصویری و عکاسی در انتشار نشریه و منابع مکتوب ، بهرهمندی از امکانات تئاتر، هنر هفتم یعنی سینما و رسانه ای تصویری فراگیری چون تلویزیون، استفاده از روشهای تصویری در فضاهای دو بعدی همچون پوسترها و بیلبوردهای گرافیکی، طراحی صفحات وب در فضای اینترنت، طراحی چندرسانهای در قالب ارایه لوحهای فشرده ، امکانات سه بعدی مجازی مانند پویانماییها (انیمیشن ) و دستمایه های سه بعدی حقیقی همچون تندیس، لوح تقدیر و دکوراسیون مراسمها همگی دامنه گسترده روابط عمومی در بستر شیوه های هنری هستند. 

                                                              تندیس (STATUE)       

 تندیسگری یا مجسمه سازی یکی از هنرهای کهن و برجسته آدمی است. برای تعریف تندیس ابتدا باید حجم را تعریف کرد. حجم شکلی سه بعدی است که کمیتی از فضا را اشغال میکند و تندیس آفرینش یک "حجم بیانگر" است بنابراین هر حجمی تندیس نیست مگر آنکه مفهومی را در برداشته باشد. در یک دسته بندی ساده تندیسها از دید اندازه به دو گروه تندیس و تندیسک (تندیس کوچک) بخش میشوند. تندیسها یا همان مجسمه ها عموما بزرگتر از اندازه واقعی و انسانی ساخته میشوند تا شاید مفهومی که دربردارند برجسته تر و نمایانتر شود، از سویی مجسمه ها به عنوان مولفهای از محیط شهری متناسب با مختصات فضا، ابعاد بزرگتری از اندازه واقعی پیدا میکنند. اما تندیسهای کوچک (تندیسک) برمبنای کارکردشان در اندازه های کوچک طراحی و ساخته میشوند.

تندیسک((STATUETTE آنچه امروزه در عرف رایج، تندیس خوانده میشود از دید فنی و آکادمیک تندیسهای کوچک یا همان تندیسکها هستند. تندیسک به مجسمه هایی گفته میشود که آنقدر کوچک و کم وزن هستند که به راحتی یک انسان بتواند آنها را بردارد و با خود جابه جا کند. ارتفاع تندیسها معمولا بین 25 تا 40 سانتیمتر است و پهنای متداول آنها بین 10تا 15 سانتیمتر است بنابراین تندیسها بهطور معمول حالتی عمودی دارند. پیکرههای بزرگ هیچکدام از این محدودیتهای تندیسهای کوچک را ندارند.

فلسفه و کارکرد: تندیسهای کوچک هم همچون پیکره های بزرگ، پیشینه در گذشته های دور تاریخ آدمی دارند و تنها به تناسب فلسفه پیدایش و کارکردشان در اندازه های کوچک تر آفریده شده اند. برپایه آثار به دست آمده، نخستین تندیسهای کوچک فلسفه آیینی و مذهبی داشته اند به گونه ای که گاه به شکل یک بُت یا نماد یک الهه پدیدار شدهاند. آفرینش یک مجسمه کوچک به عنوان یک عروسک برای بازی کودکان از کارکردهای سنتی و کهن تندیسهای کوچک است و گاهی تندیسهای کوچک به عنوان ماکت موجودات یا آدمک نقش مهره های یک بازی مثل شطرنج را برعهده گرفته اند.

     تندیسهای کوچکی که امروز در عرف رایج به عنوان تندیس شناخته میشوند برای یادآوری و گرامیداشت یک رویداد تاریخی یا به عنوان یادبود یک آیین بزرگداشت، همایش و یا نشان برتر یک جشنواره ساخته میشوند. در مورد اخیر گاه یک تندیسک چنان اعتباری می یابد که نماد شاخص هویت یک جشنواره میشود. این کارکرد فرهنگی تندیسهای کوچک است، امروزه تندیسکها کارکرد تجاری هم یافته اند،گسترش فضای رقابت، پیشرفت فناوری و گسترش زمینههای ارتباط با مخاطبین، روز به روز اهمیت روشهای هنری در تبلیغ کالا را افزایش میدهد. در این راستا گاه نامواره (لوگو تایپ) ، نشان(آرم) یا نماد و زمینه فعالیت مؤسسه یا نهاد به شکل یک تندیس کوچک نمایان میشود و گاه کالا و محصول شرکت در قالب یک تندیسک رخ نمایی میکند و بدین ترتیب یک تندیس در تزیینات یک فضا جایگاهی برای یک تبلیغ تجاری تعریف میکند.

      در ایران برخلاف بسیاری از سرزمینهای دیگر هیچگاه بت پرستی رواج نداشته است، آثار حجمی کوچک که از دوره های مختلف فلات ایران به دست آمده اند بیشتر کاربرد ظرف، جنگ افزار، وسایل سوارکاری، لوازم آرایش، قطعات نذری و .. را داشته اند و به نظر میرسد تندیسک تنها در دوره معاصر ایران با همان کارکردهای فرهنگی و تجاری شناخته میشود.

 ساخت تندیس و پیکره: به طورکلی سه روش اجرایی وجوددارد:

الف)کنده کاری(حجاری). در این روش پیکره تراش کار خود را با تودهای از ماده ی جامد مثل سنگ یا چوب آغاز میکند و در روند کاستن از آن توده به شکل مورد نظرش میرسد.

ب)شکل دهی.در این روش با افزودن و شکل دادن به ماده حجم کلی مورد نظر به دست می آید. انواع مواد حجم پذیر چون موم، گچ، گِل و... را میتوان در این روش به کار گرفت.

پ)جفتکاری. در این روش هنرمند اجزا تندیس را جداگانه میسازد و گاه قطعات پیش ساخته یا اشیای یافته و آماده را به کمک جوشکاری، لحیمکاری، پرچ کردن، میخ کردن، چسبانیدن، و غیره به هم پیوند میدهد تا شکل نهایی کامل شود. بنابراین تندیس با این روش لزوما از یک ماده همگن ساخته نمیشود. تندیسهای ساخته شده به روشهای شکل دهی و جفتکاری را میتوان با اسلوب قالبگیری و ریخته گری به آثار مقاوم و ماندنی بدل کرد.

      درساخت تندیسهای کوچک هر سه روش به کار میآید اما اغلب از روش سوم یعنی جفتکاری بهره گرفته میشود. دلیل اصلی آن لزوم تکرار تندیسکها است که به جز در موارد استثنایی تندیسهای کوچک به صورت تک ساخته نمیشوند، به همین دلیل اگر تندیسکها به صورت یک تکه هم ساخته شوند، از شکل اصلی یک قالب تهیه میشود و بوسیله ریختهگری و قالبگیری تکرار میشود[13]. در فضای تندیسهای برخاسته از فرهنگ ایرانی جدای از طراحی،در مرحله اجرا از هنرهای سنتی از قلم زنی، منبت تا مرصع و جواهرنشانی جایگاه پیدا میکنند. 

مواد اولیه: دامنه گستردهای از مواد اولیه در ساخت تندیس به کار میآید. از گروه فلزات بیشتر از برنج، برنز، مس، استیل و در مواردی طلا، نقره فولاد و آلومینیوم استفاده میشود، موادی چون چوب، سنگ، شیشههای کریستالی، سفال، سرامیک، گچ، مواد پلیمری و پلکسیگلاس در ساخت تندیسها به کار میآیند. گزینش مواد اولیه تابع نوع طراحی، برآورد هزینه، برآیند سلیقه هنرمند و درخواست سفارش دهنده، اصول ساخت تندیس وتناسب با محتوای موضوعی تندیس.. است.

لوح تقدیر یا سپاسنامه (TABLET OF HONOR)

بزرگداشت یک شخصیت یا یک رویداد افتخارآفرین نیازمند یک سند فاخر و ارزنده برای ثبت در حافظه اجتماع و تاریخ است. مدالها و نشانها از گذشته های دور تاکنون به عنوان ابزار ثبت افتخار قهرمانان به کار میرود. نقش برجسته های تصویری و گزارشهای نگارش یافته بر لوحهای بزرگ هم رسالت ثبت رویدادهای تاریخی را داشته اند. 

امروزه از این ابزارها با همان فلسفه ی کاربردی بهره گیری میشود اما به کارگیری لوح تقدیر یا سپاسنامه ، برای سپاس و بزرگداشت از شخصیتها متداولتر و مرسومتر است. سپاسنامه به طور معمول در یک آیین بزرگداشت اعطا میشود بنابراین کارکرد یادبود آن مراسم را هم داراست.  گاهی یک مدرک تحصیلی یا حرفهای به صورت یک لوح ارزشمند و زیبا ارایه میشود تا بستر مناسبی برای نمود ارزش و اعتبار آن مدرک فراهم شود.

اجزای سپاسنامه: سپاسنامه شامل یک نوشتار زیبا روی یک زمینه مناسب است که اعتبار آن با مهر و امضای یک شخصیت حقیقی یا حقوقی یا یک نهاد با صلاحیت تایید میشود. درونمایه نوشتار سپاسگذاری و گرامیداشت یک کار افتخارآفرین یا تایید بهدست آوردن یک جایگاه ارزشمند است. 

انواع سپاسنامه: سپاسنامه ها از نظر قالب ارایه به سه دسته دیوارکوب، کتابی و رومیزی تقسیم میشوند اما یک طراحی خلاقه سپاسنامهای با دو کارکرد رومیزی و کتابی را پدید میآورد. ساده ترین و ابتدایی ترین گونه سپاسنامه بر پایه نگارش نوشتار روی یک برگ کاغذی است حاشیه این برگه های کاغذ معمولا به صورت چاپی و آماده با هنر تذهیب آراسته شده است. این برگه ها عموما داخل قابهای خاتم قرار میگیرند. لوحهای تقدیر کتابی با جلد گالینگور در سالهای اخیر رواج یافته است.

نگاه هنری مبتنی بر شاخصهای فرهنگ ایرانی دستاوردهای منحصر به فردی به نام سپاسنامه های هنری پدید آورده است. خلاقیت در طراحی تزیینی و طراحی فنی، بهرهگیری از تکنیکهای گوناگون اجرایی و بهکارگیری ابزارهای پیشرفته و مواد اولیه متنوع به آفرینش دستاوردی می انجامد که جدای از یک لوح تقدیر، ارزش یک اثر هنری را هم دربردارد.

روشهای اجرایی(تکنیکها): دسته اول و دوم قالبهای رایج و شناخته شدهای از سپاسنامه را دربرمیگیرند بنابراین شیوه اجرایی و مواد مصرفی آنها چندان خاص و ناشناخته نیست از این رو آنچه در پی میآید به لوحهای تقدیر هنری اختصاص دارد.

برای ساخت بخش اصلی لوح معمولا از دو روش حک روی فلز برنج یا چاپ سیلک روی کاغذهای تزیینی کهنه نما بهره گیری میشود. بسته به قالب طراحی لوح از تکنیکهای منبت و خراطی چوب تا ترمه بافی ، مرصع و جواهرنشانی و .. استفاده میشود.

گاهی برخی از اجزا سپاسنامه یک مرحله پتینه کاری (کهنه نمایی) هم دارند. مواد اولیه از گروه فلزات بیشتر از برنج، برنز، مس، استیل و در مواردی طلا، نقره استفاده میشود، موادی چون چوب، سنگ، شیشه های کریستالی، سفال، سرامیک، مواد پلیمری و پلکسیگلاس در ساخت لوحهای تقدیر به کار می آیند. گزینش مواد اولیه تابع نوع طراحی، برآورد هزینه، برآیند سلیقه هنرمند و درخواست سفارش دهنده است.

گاهی نفیس بودن و ارزش مادی سپاسنامه هم مورد توجه قرار میگیرد در این حالت به کاربردن مواد گرانقیمت چون طلا و مرصعکاری با گوهرها زینتی و سنگهای گرانبها با هدف بالابردن ارزش مادی اثر انجام میشود.

                                            دکوراسیون( (DECORATION

آفرینش یک دکوراسیون زیبا از طراحی فضا و لوازم آغاز میشود و به ساخت دکور، چیدمان و نورپردازی میانجامد. طراح دکوراسیون برپایه اصول تخصصی، دانش زیبایی شناسی و با بهره گیری از نبوغ و خلاقیت به آفرینش یک طرح می پردازد. طراح تلاش میکند در طراحی، خواسته ها و نیازهای سفارش دهنده را برآورده کند و متناسب با کارکرد فضا طراحی کند. بنابراین گستره دانش و توان یک طراح دکوراسیون رشته های گوناگون و گسترده ای را دربرمیگیرد. زیبایی شناسی، جامعه شناسی، مطالعات فرهنگ، تاریخ، روانشناسی، محیط زیست ، معماری، طراحی صنعتی، و... همگی در این گستره ارزیابی میشوند.  پس از آماده شدن طرح، مواد اولیه متناسب برگزیده میشود و از تکنیکهای مختلف برای اجرای طرح بهره گرفته میشود. 

انواع دکوراسیون: بر پایه کارکرد فضا، دکوراسیون آن تعریف میشود بنابراین دکوراسیون در یک تقسیم بندی کلی بر پایه کارکرد به شاخه هایی چون تجاری، اداری، خانگی، نمایش، سینمایی، تلویزیونی، نمایشگاهی و... دسته بندی میشود. ساخت دکوراسیون هریک از این فضاها طیف گسترده ای از تخصصها و حرفه ها را دربرمیگیرد.

      دکوراسیون بر مبنای طول مدت به کارگیری به دو شاخه دائم و موقت تقسیم میشود. فضاهای تجاری ، اداری و خانگی در دسته دائم قرار میگیرند و دکوراسیون مراسم رسمی، غرفه های نمایشگاهی، دکورنمایشها، برنامه های تلویزیونی و فیلمهای سینمایی که در یک بازه زمانی محدود به کار گرفته میشوند در دسته موقت جای میگیرند. 

ویژگیهای دکورهای موقت: فضای فعالیت روابطعمومی بیشتر دکورهای موقت را دربر میگیرد. بازه زمانی کوتاه برای طراحی و اجرا، ضرورت جلوه گری و رخ نمایی در یک فضای نسبتا محدود و.. از ویژگیهای شاخص گروه دکوراسیونهای موقت است. نورپردازی در این گروه از دکوراسیون نقشی ویژه دارد از همین رو در دکورهای سینمایی، تلویزیونی و نمایش یک مسؤول متخصص برای آن تعیین میشود. نورپردازی نمایشگاهی هم تاثیر بسیاری در جذب مخاطبان و تاکید روی مولفههای موضوعی و محصولات دارد. اما در نورپردازی دکور مراسم رسمی گذشته از تمام مؤلفه ها یک نکته درخور توجه است که این نکته به عنوان فوت کوزه گری این فضا به شمار میرود و آن بحث نور مزاحم است. نور مزاحم همان روشنایی نورافکنهای تصویربرداری است، که اگر درنظر گرفته نشود یک نور شدید حساب نشده تمام فضا را به هم میزند. امروزه تصویربرداری مولفه جداناشدنی از مراسم است بنابراین از ابتدا باید آن را درنظر گرفت. 

      مولفه دیگر در طراحی دکور مراسم رسمی طراحی برپایه برنامه اجرایی مراسم است، بهگونه ایکه جای اشخاص حاضر در صحنه و ترتیب اجرای برنامه در دکور تعریف شود.  

        طراحی متناسب با معماری سالن در فضای مراسم رسمی و دکورهای نمایش(تآتر) اهمیت بسیاری دارد. چراکه امکانات سالنها، طراحی معماری، ارتفاع صحنه، چیدمان صندلیهای تماشگران و حاضران، موقعیت آنها نسبت به صحنه و فاصله آنها از دکور متفاوت است دکوراسیون صحنه یا مراسم باید به گونهای تعریف شود که هرچه بیشتر برای تمام افراد حاضر در سالن در موقیتهای مختلف گویا و قابل درک باشد.

رئالیسم در هنر عبارتست از وقوف به شرکت در آفرینش مداوم بشریت بوسیله بشر.  رئالیست بودن،  تقلید تصویر واقعیت نیست.  بلکه شرکت در عمل خلاق جهان است که در کار ایجاد و تحقق و شدن است.  یافتن آهنگ درونی چنین جهانی است، مساله مهم شرکت در دگرگون ساختن جهان است. وظیفه هنرمند با وظیفه فیلسوف و مورخ یکسان است

[5] در مورد هنر گفته شده است: 

-  هنر ساخته و محصول دانایی بوسیله توانایی است.  

-  هنر فقط نمایش یا تجسم نیست، بلکه گزارش و ترجمهای از روح هنرمند و زمانه است.  

-  هنرمند دنبال حقیقت نمیگردد، بلکه آن را خلق میکند.  

- هنر آیینهای است که گاهی دوردستها را به ما نشان میدهد، در باره تجدید حیات انسانی، عدالت و آزادی سخن می گوید.  

- آلبرکامو در همین زمینه میگوید:بیگمان همه اینها را تنها با هنر نمیتوان تضمین کرد، اما با نبودن هنر، این تجدید حیات، بیشکل و بیقواره است. بیوجود فرهنگ و آزادی نسبی که لازمه فرهنگ است، اجتماع هر چند تکامل یافته باشد جز جنگلی نیست. چنین است که هر اثر هنری اصیلی که آفریده میشود هدیهای برای آیندگان است.  

  

[6] تعاریف هنر از زبان شخصیت های مختلف فلسفه، ادبیات و هنر؛ نیچه:هنر گل زندگی است و هنرمند دوست واقعی بشر است که این گل خوشبو را به او هدیه میکند، هنر ارزشهای اجتماعی را بیان میکند. گوته:هنر مییابد مانند زندگی باشد. شیلر :هنر دعوتی است بسوی سعادت.  در کتابهای هنر چیست لئون تولستوی، تاریخ عمومی هنر علینقی وزیری، تاریخ هنر پرویز مرزبان، تجلی حقیقت در ساخت هنر نوشته مددپور، هنر امروز و هنر اجتماع هربرت رید، هنر وصف واقعیت نوشته سرگئی زالیگین، کتاب آنتون چخوف و هنر و نوشتههایی از ژان پل سارتر،  اَلبر کامو، مارک اَلن، برتراندراسل، روژه گارودی و ...، به یک نکته مشترک می رسیم.  هنر بدون مخاطب و بدون مردم، معنا ندارد.  هنر آیینه زمان است.