تو

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست 

تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست 

قانعم بیشتر ازاین چه بخواهم از تو 

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست 

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم 

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافیست 

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن 

من همین قدر که گرم است زمینم کافیست 

من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه 

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست 

فکر کردن به تو یعنی غزل شور انگیز 

که همین شوق مرا خوب ترینم کافیست

مردفقیروبقال شهر

 

 مرد فقیرى بود که همسرش کره مى ساخت و او آنرا به

 

یکى از بقالى های شهر مى فروخت 

آن زن کره ها را به صورت دایره های یک کیلویى مى ساخت. 

مرد آنرا به یکى از بقالى های شهر مى فروخت و

در مقابل مایحتاج خانه را مى خرید.

ازبزرگان ایران و دنیا(2)

دوست دارم به ملاقات سپیدارروم          ولی ازمرد تبرداربدم می آید

                                            

عمق تنهایی احساس مرادریابید          داردازآینه انگاربدم می آید

لحظه ها مثل ردیف غزلم تکراریست    ومن ازاین همه تکرار بدم می آید

                               

ازبزرگان ایران ودنیا(1)

ی    مارازپونه من ازماربدم می آید              یعنی ازعامل آزاربدم می آید  

                                        

هم ازاین هرزه علفهای چمن بیزارم            هم زهمسایگی خاربدم می آید

                                                 

کاش می شدبنویسم بزنم بردرباغ           که من ازاین همه دیواربدم می آید 

                                             

زندگی چیست

زندگی دفتری از خاطره هاست

   یک نفر همدم خوشبختی هاست

یک نفر همسفر سختی هاست

 چشم تا باز کنیم ، عمرمان میگذرد

ما همه همسفر و همگذریم

    آنچه باقیست فقط خوبی هاست