اثرجادویی عشق

تصور اکثر ما از عشق، هنوز اثر جادویی آن است که موجب از دست رفتن اشتها 

و لرزیدن زانوها می‌شود و ما را مدهوش می‌کند، مسلما داستان‌های احساسی 

و پرسوزوگداز عاشقانه در کتاب‌ها و فیلم‌ها در دنیای واقعیت، امکان‌پذیر نیست، هر

 چند آن‌ها نیز نمونه‌های خوبی از قدرت عشق هستند و یادآوری می‌کنند که

در قاموس دوست داشتن، کلماتی چون یأس و غیرممکن معنا ندارد. 

هر یک از ما به اندازه و گونه‌ای از عشق نیاز داریم، بعضی نیاز داریم که

 هر روز جمله«دوستت دارم »را بشنویم؛ در حالی‌که برای گروهی دیگر

 از ما، جای کلمات را یک نگاه، توجه یا ارتباطی بی‌کلام می‌گیرد. 

                                         

مهم نیست که دوست داشتن چگونه ابراز شود، اهمیت   دارد که پیوسته و بدون

 اجبار گفته شود. اغلب ما روابطی را با توقعات خاص برقرار می‌سازیم و می‌خواهیم

 که طرف مقابل این توقعات را برآورده کند و در حقیقت خود واقعی و فردیتش را کنار گذاشته

 و آن چیزی شود که ما می‌خواهیم. 

چقدر بهتر بود که توقعات را کنار می‌گذاشتیم و به فردی که دوستش داریم تکیه

 می‌کردیم؛ کسی که به‌عنوان مرد یا زن، نمونه و یگانه است، یعنی کسی که دیگر

 هرگز نظیرش را نخواهیم یافت، برای جلوگیری از یأس حتمی حاصل از توقعات برآورده

 نشده، باید فقط از خودمان توقع داشته باشیم، بدین‌ترتیب به دیگران اجازه

خواهیم داد که خودشان باشند. 

باید بتوانیم در هر شرایطی چه خوب و چه بد، همراه و همدمی مناسب باشیم.

 فراموش نکنیم که در یک رابطه عاشقانه موفق، دیگر«من»وجود ندارد و باید «ما» شویم.

 یادمان نرود که «عشق شکیبایی و مهربانی است! عشق حسادت، خودبینی و غرور

نیست، عشق رفتارهای نادرست، خودخواهی یا عصبانیت نیست، عشق خطاها را

 نمی‌شمارد، عشق با بدی سازگار نیست اما با حقیقت خوش است، عشق هرگز 

تسلیم نمی‌شود؛ ایمان، امید و صبرش هرگز شکست نمی‌خورد، عشق جاودان است.»